We moesten er toch maar weer eens aan geloven...
Zwemles..
Voor mij, denk je. Nee hoor.
Voor onze kleine kabouter. Want kabouters worden groot. Tenminste, nepkabouters dan. En die van ons is er zo een. Een nepkabouter...
Kan je het nog volgen?
Om maar even bij het onderwerp terug te komen.
Zwemles..
daar ging het over...
Wat was er gebeurd.
Isabella had een jaartje terug niet zo'n goede ervaring met zwemles.
Eerst kleine groep, toen grote groep, dan die juf,
dan een andere juf en dan weer een meester.
Kortom, iedere week drama tot en met.
Tot grote frustratie van moeder én kind.
Dan maar even een break, want zo was het voor niemand leuk.
Maar goed, in ons Nederland, waterland zal er toch een keer gezwommen moeten worden.
Dus afgelopen keer zijn we bij een zwemles van een vriendje gaan kijken
en maar meteen de stoute schoenen aangetrokken.
Nu gaan we iedere zondagochtend om 9 uur...slik.. ja, je hoort het goed, om 9 uur naar zwemles.
En nu gaat het best aardig. Al zeg ik het zelf.
Enfin, oordeel zelf maar....
Zodra ze kan 'lopen' in het water en ze met haar gezicht onder water durft te drijven
gaat ze op voor haar 'eendje'
Dat is het eerste vignet dat ze kunnen halen.
Het water is 1.30 diep, dus ze voelt geen grond onder haar voeten.
Oeh, oeh...Ben zo trots op mijn meisje!!
Ze durft het al alleen!!
Wel met vleugeltjes, maar eh.. een kniesoor die daar op let.
